Ve tanrı dedi ki Ziyaret edin kardeşlerinizi Onların kamışları mermerdendir Gözleri buğulu, sağır, dilsiz, yüreksiz… Yine de saygıyı hak ederler   Ve insancık dedi ki Teşekkürler mon dieu! Bir ağaca sarılacağım, ardından Bir köpeği kendi iyiliği için geberteceğim Çünkü kararsız, tutarsız ve tamamen salağım ben   Ey tanrı, en eski toprak!  Yardım eline inandım tüm kalbimle Kanıtlar ağaç köklerinde gizli dedin, kabulümdur ama bundan sonra, mermer gözlerinden Beklenecek tek şey,

Kuğulu’dan yukarıya  Cinnah’a çıkarken  yolun ortasındaki  mavi plaj sandalyesi   Tunalı metrosudur bu Taştan değil kulaçtan.

Gerçek bir Yalova’dır kendisi Yağmuru güzel yağar Acıkınca sağlam huysuzlaşır Efkarlanınca ağaçlara hesap sorar Sonra gider kavun satar   Soluduğu hava satılık değildir Korkuları ise ölmekten ibaret O kadar ki, yaşamayı öğretti bana   ‘Hadi oradan! Güzel bir çiçek gördüğünde Yerinden sökmüyor musun?             Burnun bir arının kovanı…   Yalova’nın evi tadilatta Yer yatağı açtım Kıvrıldı, uyuyor Rüyasında kavun satıyor Ne tarlası var ne korkusu Bir insan nasıl ıslak toprak k

5 duyu organına bir tanesini ve belki birkaç tanesini daha eklediğinde sana kaç adet organının yerini söylüyo? Merak etmedin mi hiç mesela karaciğerini hissedebiliyor musun dokunmadan, kulaklarınla o olduğu yerde, alalede karaciğerini duyuyo musun misal. Hadi nefes aldın, akciğerlerin şişti kalbinse atıyor göğsüne koyduğunda iki elin. Ya pankreasın falan, koşmadıkça dalağın, kum dökmedikçe böbreğin öksürmeye kalsın ciğerlerin ve maazallah durduğunda kalbin biliyolar mı yerini

köy merkezinde  kara kuru, eski bir kilise yıllardandır eski bir kilise üstelik dimdik karşımda duruyor böyle bir bayram gününde   nice bayramlar görmüştüm aslında gözlerim, kaybetmemişken henüz bereketini fakat hiç iliştiremezdim aklıma, terkedilmiş izmaritleri, cam şişeleri ve tekelerden akan çığlıklar soğutulurken toprakta bunun gibi sert zeminli, halıflexsiz kiliseleri evimin yamacında bile olsa   çocuktum tabii kollarım gibi çelimsizdi dağarcığım unuturdu dallarındaki öl

Güneşin denize yaptıklarına baksana 14 Kıyı uzanır sonsuzluğa, Bu neye benzer dersin? Günün ortasında yakamoz ile Gelen deniz kızına inanmak istersin.   Koy bahçesidir Sözleri tatlı Gözleri güzeldir Saçları ilk yaz Etkisi bir çıkmaz   Gülümsemesi ilk armağan Aşkına kanar insan Söylemez kimseye adını Geldiği gibi gider Bir güz akşamı   Ne gözyaşlarımda paslansın diye demirden Ne gelen geçen kırsın diye cam illerden Yaptım kalbimi engin sulardan Diye ki hak etmeyen çıkamasın de

moon has set sleepless walks down the hallway i’m trying to resist the urge of disbelief.   the weather feels solid. the only untouchable thing is me. no sun, no moon  only dim city lights over me.   awareness of constant dying keeps me awake; every dying star above laughs at me.   in pity they say: what an ugly mess, a cropped field of humanity, a rusty gathering of fleshful emotions.   i’m tired of knowing, sensing all the good things will end in disaster.   this beautiful

Şimşekler yağıyordu bütün gece odama Yalnızlık kuşatıyordu bütün benliğimi Soğuk havalarla boğuşmaktan öte ama İstediğim şu bir nefes de hakkım değil mi?   Enginlere baktıkça havada uçan kuşun Yerlerde gölgesi bile belli olmuyordu Böyle bir dönemde varlığın veya yokluğun Ve anlamın hiç bir zaman yeri dolmuyordu   Vazgeçersen eğer yaşama savaşından Ağlarsın beyaz bulutların karardığı gün Sırtlanırsan bir tabutu musalla taşından Unutma ölüm değişir ya hüzün ya düğün   Ve baktık

Üniversiteye ilk başlayıp ilk defa yeni evimde yalnız kaldığımda ve yapacak bir temizliğim ya da hazırlığı kalmadığımda koltukta oturdum. 'Sonunda. En sonunda özgürüm.' Beynimde bir anda çınlayan ses aynı anda hem ben hem de bilmediğim biriydi. Nereden geldiğini sorgulamak ya da bu konuda düşünmek istemiyordum. Sessizlik rahatsız ediciydi. Bunun yerine televizyonu açtım ve ses beynimden o anda silindi. Dikkat dağınıklığı her zaman beyni sustururdu.   Bir daha olmaz sa

ah şeftali tüyü olacak iş değil valla üçün ablası beşin kardeşi nasıl önce gidebildin hepsinden   iki ana toprağından bir baba evinden ağzında hep çocukça ağıtlar taşırdın                               çok tembihlediler yaşına uygun sözler etmeni ama sen bilirsin resmi kağıtlar yalan söyler  hele ki konu olgunlaşmadan koparmak ise meyveyi ne zaman ki taharet bezleri                            kağıtlara bıraktı yerini girdi altınlar nevresime                                

Nasıldı ulan dünya Uçurtma makarasından yavaş dönerken -Nasıldı? Kapağını açamadığım su daha bir tatlıydı Daha bir sağlam otururdu toprağa adımım -Ne vardı? Farklı bir zevki vardı alnımda selamlamanın Kara tahta tebeşirinin Şaşılası aerodinamiğini Havaya kaldırdığım o tek ayağın yalnızlığı Tek derdiydi silik varlığımın -Bu kadar mıydı? Değildi elbet, çok fazlasıydı Kurt yine kurttu Kuzu yine kınalı yatardı Dağ çayırlıklarında -Ve dahası? Koskoca bir kapak kadar uzaktı Şişedek

Bölüm 1 Hatırlıyorum Sonunda Hatırlıyorum. Sadece Hatırlıyorum. Geçmişteki travmaları, enjekte edilen mavi mürekkebi, şeytani deneyleri ve bize verilen şekerleri… Aklım başıma geldi ancak tekrar hatırlamak… benim için aşırı yorucu. Bazen diyorum hiç hatırlamasaydım. Hep cehaletin ‘mutluluk’ olduğunu söylediler. Acaba öyle miydi? Bu şeytani deneyler bana yeni güçler kazandırmıştı ancak hem bunlar sevdiğim insanları kendimden uzak etmişti hem de benim ruhumu yaralamıştı. Her ma

Ateş neden mi kızıl Sormayın! O soğuk sular bir bûse kondurmuş Yanağına Utanıp sıkılıyor, renkten renge giriyor Gök neden mi mâvi Ne siz sorun ne ben söyleyeyim! Gözyaşını dökmüş Yastığına Sürmelerini akıtmış Sırılsıklam âşık olmuş okyanuslara Ah yıldızlar neden böyle telli pullu Allı duvaklı Neden olacak! Geceleri ayartmak için Ama o fettan yıldızların şansı var mı söyleyin Ay dururken Başıbozuk ada vapuru dururken

Birinin daha canı kaldı, ellerimde Parmaklarımın arasından tüm hayatı aktı Gökteki ay, bütün gece gözlerime baktı Ben ona bakamasam bile   Kim bilir kaç hikayeyi yarım bıraktım Gözlerindeki ışığın soluşunu gördüm Belki göçtü gitti ama, soluk gözleri üzerimde kaldı O boş gözlere ben yine bakamadım   Saatler geçti, tan vakti geldi Ben hiç kimseyi aşamadım Kollarımdan tutup kaldırdılar Göle götürdüler beni   Yol boyunca düşündüm yaptıklarımı Bu saatten sonra nasıl unuturdum? Nas

büyümek yaramamış bu şehre ve deniz parçalı dalgalı bu günlerde kopmuş bir parça etek ve kopmuş bir parça sen vardın ya elimde.   duymamıştık biz henüz çadırda doğmanın anlamını ve gebeliğin temel attığı evler dikilirdi bizi bekleyen yolların bitişiğine bu yokuşlu yollardan yürütürdü ailem elimizden tutup da bizi -ve yürürdük arkamızda bırakırken çocuk sesleriyle dolu kavgaları-   mezarlık önümüzde ve ben hep şiirini yakardım alabildiğine orman her taraf

Nasıl hitap etmek gerekir acaba? Neyle yaklaşmak icap eder hazrete? Övgü mü gerekir ilkin, yoksa şu pek alışılmış başlangıçla, çileniz daim olsun mu deyivermeli? Yalnız alelade kedilerin devirdiği biblolar gibi de dalınmaz ki lafa; elbet bir giriş, takdim, sunuş… Peki hemen akabinde? Tekrar aynı soru işte, ne demek caizdir böylesi bir durumda? “Doğrusunu isterseniz sayın buddha…” Hitabı bir yana bırakalım öyleyse, Gordion düğümüne dönmüş meselelerin kimseye kuru gürültüden ga

“Annarasenaiva bhutva Annaresenaiva vrdhhim prapya Anna-rasena eva” “İnsan yediklerinden ibarettir kuşkusuz Böyle doğmuştur haliyle Ölmeye mecburdur yedikleriyle” Yamanba, upanişadların sözüne karşı gelme cüretini gösteremezdi kuşkusuz. Eremediği bir yüce hakikat, göremediği soylu kostümleriydi öğretiler. Hani uymaya, sezmeye hiç olmazsa aksini iddia etmeye falan da çabalamazdı öyle. İnkar da en az itikat denli burjuva işi gelirdi ona; bu yaman diyara, şu göğe yapışan ak dağl

Yansımam belirdi bir anda bir damla yere doğru giderken beni aldı içine sessizce tutsak etti beni bu yolculukta sakince düştüm onunla...

kendimi çok küçük hissediyorum göğe bakarken göğe bakarken ve sırtım dayanmışsa toprağa hele ki bilmiyorsam güneşin doğacağı ve sabahın...

ÇÖKÜŞ:                           Günler geçmişti. Daha geçen gün bu saatlerdi. Pembe, barbieli sağ tek bir terlik sürüklenmişti...