AĞLANMAK

kerpiç duvarlar dere yataklarına

henüz bu kadar yakın değilken

kalem arkalarını dişlerdim

kurşunun tadına varana dek

memeden sonra kolay olmuyor

bir de emzikten kesilmek

her şeyden çok firavundan korkardım

çünkü benim savurduğum çınarın dalları

kör yılanı bile andırmazdı

ellerim titrer

geçer duvarlarla arana eşelerdim sırtını

anlamazken neden bazı sabahlar nemliydi

yastığının başı

şimdilerde vakitlerimizi paylaşırken

iki üç soruda ettiğim kem küm ve yutkunmalarda özlüyorum 

karnı sırtına yapışsa dahi 

zanaatinden ödün vermeyen bir örümceğin özeni gibi

beni tekrardan kundaklamanı ve ağlamanı

ağarlanmamışken ağrılarım

                                      henüz böylesi