Kim?

Ne oldu bana? Ellerim, kollarım, gözlerim benim değil sanki. Ne bu? Rüzgârın getirdiği her yeni güne karşı gülerek durabilirken eskiden bu üşümem neden şimdi? Artık çocuk değilim ama en çok da şimdi çocuğum. Muğlaklığın kara kıyafetlerini giymiş bir çocuk. Nefes almak zor. Eskiden son nefes senin dudaklarında kalmıș gibi nefesimi senden çekip alabilirdim. Neredesin? Peki benim fırtınalar gibi esen, şelaleler gibi akan sözlerim nerede? Kalemimin mürekkebi mi bitti yoksa? Sözlerim yokken piskeletinden soyunmuş kayıp bir vücut gibiyim. Dokunulan her kuru yaprağın tekrar canlanmadığını anladığım yaşlardayım. Yeni bir şehirde kaybolmuş bir ruha dönüştüğüm yaşlardayım. Kar yağışını ince ince ilk defa gördüğüm yaşlardayım. Saçların okşanr gibi nazikçe beyazlıkların inişini gördüm. Her rengin, her hatıranın, her hatanın ve geçmişin beyaz bir örtüyle örtüldüğünü gördüm. Ama kar değildi bu. Hayır hayır, bu kesinlikle kar değildi.

Bir hüzün örtüsüydü sadece ve ben bu hüzün örtüsüyle ilk defa karşılaşmışken bütün o beyazlığın inat damarlarımı kesip akan kanımla senin bir resmini çizmek istedim o örtüye. Sonra akan gözyaşlarımla resmi silip seni yalnız kendime saklamak istedim. Gözlerimi kapattım, senin hayalinle kendimi tekrar bulmaya çalıştım, bulamadım. Sadece gözlerini hatırladım.Artık hatırladığım tek şey gözlerin. Kimim? Neredeyim? Ne yapıyorum? Hiçbirini bilmiyorum. Hayatımda bildiğim tek gerçeklik gerçek olamayacak kadar güzel olan gözlerin. Konușamaz oldum, duyamaz oldum, göremez oldum. Fenerlerimin hepsi bir bir söndü. Peki başka bir candan ibaret olan can, canlı mıdır hâlâ?