Sorular

Kafamı kaldırdığımda, gözümü açtığımda karşılaştığım karanlık yok olacak ve ben görecek miyim herkesin gördüğü, anlam bulduğu, anlam verdiği ve ileri gitme gücü bulduğu şeyleri? Hissedebilecek miyim kendimi, bir başkasını, varlığı, var olmayı? Kabullenebilecek miyim geçmişin geçtiğini, zamanın tek yönlü olduğunu? Duygularımı yaşayabilecek, hissedebilecek miyim yoksa her zamanki gibi uyacak mıyım şartlara, gizlenecek miyim sahteliklerin arasına? Korkacak mıyım konuşmaya yoksa yapıp pişmanlığın ıstırap dolu kollarına yine mi bırakacağım kendimi? Sorduğum sorulara cevap alamadığım her gün beni korkularıma yaklaştırıyor. Güvende hissedebileceğim kendiliğimi koruyamadığım gerçeğiyle yüzleşirken buluyorum kendimi. Hayır, cevaplar bende değil. Öyle olsa bile bana ait değiller. Bana ait olsalar da haddime değil yaşamak. Zincirlerim varlığımın elinde, köleyim zamana, mekana, ötekilere. Belki de korkularımdır özüm, yokluğumdan tek farkım. Son kesin, onlar götürecekler beni ona, tek gerçeğe.