Kendi
- gece
- 6 gün önce
- 1 dakikada okunur
Kendi kafesinde barınan ruhlar
Pencere ararken tökezleyen
Yalpalayan adımlar
Kime ait?
Bu eski ve soluk balon
Kırmızı
Hayallerin içine battığı o bataklık
Kim nerede ?
Kayboldum ben yine boğuk gecede
Öğle arası bir dinginlikti
Aradığım bağırarak
benim ruhumu
Çağıran topraktı bağıran insanlarn arasında
Beni gören tek şey
Kaçtığım kendisinden
Bir tutam yaşamak için
İki üç sebep gerek
Bulamadıklarım artık yok
Bulduklarımsa nerede bilmiyorum.
Kaçarken kaybettim onları.
Bir ruh hali ya da serzeniş
İsyan değil bu kabulleniş
Yalnızlığın pençessinde
Ölümün gölgesinde yaşarken
Durak...
Ve ıssız bekleyiş.
Mğlubiyetin ya da zaferin
Haberi bile yok
Çünkü sonsuzdur bekleyiş
Beklerken geçen zamansa
Bir adım daha yakınsın kaçtıklarına
Sona eren sonsuzuk doğarken yeniden
Toprağa kavuşamaman imkansızdır sahiden
Ama yalnızca ruhundur
Uyanacak olan
O milyar yaşındaki toprağın
Kucağında
Bağır istersen sen
Ama ben yoruldum
Artık rüyalar da görmüyorum
Kabuslar da yok.
Sesssiz ve ıssız bir mezarlık kalbim.
Oraya bir miktar keder hakim.
Uyanmadığımı hissettiren bu kederin sızısı
Yaşamdan geriye kalan
Nefes aldığını hatırlatan
Batar güneş ve doğar karanlık
Bulutlar kurar geceye tiranlık
Bekleyiş uyutmaz
Ruhun susmaz
Sen kalkmazsın
Rüyalar ve kabuslar muhafızıyken
Galakside kaybolan güneşin
Sen hala neyin derdindesin?
Ciltli bir defterin içinde kalan anılar
Ve rehberliği şiirlerin
Kayıp giden bir yıldız gibi
Geldin ve geçtin
Ama geç oldu artık sanki
Sahi saat kaç ki şimdi?
5.9.2025
gece
14.27
Yorumlar