Bu acıyla nasıl yaşarsın?
Kanın çekilir, herkes bilir ama herkes bilmezden gelir en kötüsü. Kimseye anlatamazsın ama işin aslını sen. Öyle ağır ki işin aslı, ağzını açsan duymazdan gelecekler. Sırtına vurup da “geçti” diyemezler. Öyle şeyler yaşadın işte.
Peki nasıl taşıyacaksın sen bunu?
Yok sayamazsın. Yok saymaya kalksan kuduz olacaksın, ağzından köpük köpük çıkacak öfken ve beynini patlatacak duvarlara. Beyninin lekesi kalacak ama işte sen kalmayacaksın.
Seni ne ayakta tutabilir bundan sonra? Ne narin ve ne güzeldin sen, ne yumuşak ve şefkatli hani. Kıyamazdın hiç kimseye, güçsüz derlerdi belki ama sen yine de herkesi okşardın hep. En iyisini dilerdin herkes için. Kavun içiydin ve yumuşacık ama en kötüsü seni buldu işte.
Güzellik seni ayakta tutmadı, güzelliğe hiç yer kalmadı.
Öfke paklar seni artık, hiç tatmadığın bir metal tadı var bu öfkede ve işte seni ancak o ayakta tutacak.
Parlak ve turuncu bir öfke, kanına karışıp burnundan solutacak seni. Ciğerlerine dolacak ve hayatın buna bağlıymış gibi koşacaksın, öyle bir haykıracaksın ki herkes şaşıp kalacak. Kor gibi yanacaksın ve sen artık yakıp yıkacaksın hem de kimse senden beklememişken.
Anlam veremeyecekler, kim bu pençeli kadın ve neden bu kadar öfkeli, dünyayı mı yiyecek yoksa, aman bulaşmayın ne olur.
Öfken turuncu neon; öfken, sana bunu yaşatanı yakacak ve ona eşlik edenleri, ölçüsüz senin hiddetin ve seni ayakta tutan da ancak bu.
Eriyik demir kadar sıcak ve hızlı hızlı bir öfke ki seni dört yandan kuşatıp da dolup taşacak, onsuz yaşayamayacaksın ve sana bunu yaşatanları da öfken yaşatmayacak.