Üstünde uzun kahverengi ceketlerle gözleri olmayan birkaç adam geniş karanlık bir deliğin
çevresinde dönüyorlar
Deliğin elleri uzanıyor dışarı ve bir şeyler çiziyor toprağı süpürerek
Binalar inşa oluyor ve yıkılıyorlar, karışıyorlar suyla
Boyanıyor çevredeki sararmış otlar içine çekiliyorlar deliğin
Kuşlar uğruyor gökyüzünden aşağı görünmez bir kaydıraktan iner gibi
Delik nefes alıyor kulaklarımda duyuyorum fısıldadıklarını
İçinde yollar bir incir kalbinin kırmızısı siyahla boyanmış
Ve işte anlamlandıramadığımız tüm o şeyler akıp gidiyor magmaya doğru
Dünyanın merkezine ulaştığında her şey baştan başlayacak
Uzun uzadıya akacak sular dünyanın sessiz kalan şehirlerinden
Ve birikecekler ve okyanus diyeceğim buna
Ve okyanus diyeceksin buna
Ele geçirecek her şeyi
Biriktirecek küçük bir zarın içinde ve yeniden yaşatacak tüm anlattıklarımızı
Onların anlattıklarını
Geçmişteki çocukların gelecekte yazacaklarını
Bir gün elbet sen de göreceksin
16 Eylül 2022
Comments