Mavi Mürekkep

Bölüm 1 Hatırlıyorum

Sonunda Hatırlıyorum. Sadece Hatırlıyorum. Geçmişteki travmaları, enjekte edilen mavi

mürekkebi, şeytani deneyleri ve bize verilen şekerleri…

Aklım başıma geldi ancak tekrar hatırlamak… benim için aşırı yorucu. Bazen diyorum hiç

hatırlamasaydım. Hep cehaletin ‘mutluluk’ olduğunu söylediler. Acaba öyle miydi?

Bu şeytani deneyler bana yeni güçler kazandırmıştı ancak hem bunlar sevdiğim insanları

kendimden uzak etmişti hem de benim ruhumu yaralamıştı. Her mavi mürekkep enjekte

edildiğinde, kendimi daha az insan gibi hissetim. Evet, onlar yarayışlı idi, ancak kontrolsüzlerdi.

Deneyler bittikten sonra, kafamda fötr şapkam ile dışarı çıktım. Yaz olmasına rağmen aşırı kapalı

giyinmiştim çünkü ne zaman gücümü kullansam, vücudum giderek deforme oluyordu ve

görüntüsü insanları rahatsız ediyordu.

Sonunda Hatırlıyorum. Ayşe’yi hatırladım. Benimle yüzlerce kişi tıkılmıştı o soğuk koğuşlara. O

da bizim gibi mavi mürekkep deneylerine maruz kalmıştı.

(5 sene önce, Alane Toplama Kampı, bilinmeyen bir ada)

Ben henüz 18 yaşındayım. Tedavi edileceğimizi söyleyerek garip kıyafetli kimi insanlar bizi bu

yere getirdi. Günlerce bize mavi mürekkep enjekte ettiler ve bizi çalıştılar. Akşamleyin ise ilginç

şekilde şeker veriyorlardı. Asla sebebini sormamam söylendi. Buradaki bazı kişiler çocukken

buraya getirilmişti ve yıllardır bu işkencelere katlanıyorlardı.

Yine böyle bir gün ben güçlerimi kullanarak havalandırma tüneline saklanmıştım. Tünel çok

büyük ve karmaşık idi. Tünelin içinde dolaşırken ilginç şekilde bir el gördüm. Bu elin ilginç

şekilde bir beden ile bağlantısı yok idi. Bu ele dokunduğumda ilginç şekilde sanki birinin

gıdıklandığını hissettim. Derken el hareket etmeye başladı. Eli tutup onu takip etmeye başladım.

Eli takip ettikten sonra kendimi bir müşahede hücresinde buldum. Orada genç benim yaşlarımda

bir kız vardı. Yüzü hırpalanmıştı. Sadece üzülmüştüm. Ardından el gizemli şekilde buhar oldu

gitti. Kız her halde varlığı fark etmiş olsa gerek, havalandırma boşluğuna doğru baktı. O sırada

birbirimizi ilk kez gördük. Çok korkmuştum ama kız çok sakindi. Sanki o elden belirlemişti

benim kimliğimi.

- Orada birisi mi var?

- Affedersiniz, ben sadece gücümü kullanıp havalandırmalardan geçiyordum. Orada

gizemli bir el gördüm. Onu takip edip buraya kadar geldim.

- Önemli değil.

- Siz de mi burada tıkıldınız ve mavi mürekkebe maruz kaldınız?

- Evet. Beni de buraya tıktılar.

- Peki neden sizi müşahede altına aldılar?

- Ben hiç duymamam gerek bir şeyi gücümü kullanarak duydum.

- Neyi duydunuz?

- Hiç bize neden akşamüstü şeker verdiklerini düşündün mü?

- Evet, kaç kez. Ancak sadece sormayıp almam söylendi.

- O şekerlerin ne olduğunu öğrendim.

- Ne? Alt tarafı şeker yani ne olabilir ki?

- Onlar aslen şeker değil. Gizlice gücümü kullanarak bilim insanlarını dinledim. O

şekerlerin içinde IRS62 adını verdikleri bir uyuşturucu madde varmış. Onu sırf denekleri

daha sadık hale getirmek ve onları bu kampta tamamen tutmak için koyuyorlar.

- Neeee!!

- Evet ve maalesef bu doğru. Bunu duyduğum için diğerlerine anlatmak için koşarken eni

yakalayıp bu müşahede odasına tıktılar. En az 20 gün oldu. Zaman algımı yitirmek

üzereyim.

- Anladım. İzolasyonun yan etkileri olsa gerek. Buraya istemeden de olsa geldim. Umarım

ki bu biraz yalnızlığın getirdiği o acıyı hafifletir.

- Evet, birazcık da olsa daha iyiyim.

- Peki şu anda yüzümü görmeseniz bile bunu size hissettirdiysem ne mutlu. İsminiz ne idi?

- Ayşe, ya sen?

- Ben de Ali. Tanıştığımıza memnun oldum.

- Ben de.

Saatimi kontrol ettim ve gitmem gerektiğini anlayarak,

- Benim gitmem lazım. Eğer gitmez isem beni eşek sudan gelinceye kadar döverler.

- Tamam. Güle güle…

- Güle güle…

Oradan hemen uzaklaşıp kendi koğuşuma geri döndüm. Kız kendi güçlerini kontrol

edememiş ve o el beni o karanlık hücreye götürmüştü. Kaçmak istiyor isem oradan onunla iş

birliği yapmam elzem olurdu çünkü gücünü kullanıp gardiyanların veya bilim insanlarının

gelip gelmediğini görebilirdi. Kaçış rotamı çizeyim derken potansiyel bir müttefik ile

karşılaşmıştım.

(Devam Edecek.)