Bazen kendi mutlu değilse insan,
İster başka herkes de mutsuz olsun.
Akşam hastaneye gittiğim zaman,
Öyle bir hâldeydim ben de; pek yorgun.
Aslında en başta şevkliydim ama,
Sonra gördüklerim hiç hoş değildi.
Kederli bir deli ki çıkmış cama.
Ve merakla ona bakan bir kedi...
En son adımıyla gerisin geri,
Birisi süzüldü; diğeri kaçtı.
Hikâyenin bu can alıcı yeri,
Aşk ve gençlikle kör gözümü açtı.
Acıyla kıvranan o zavallının,
Aklım metanetli oğlunda kaldı.
Çocuk haykırırken: "Lütfen! Kurtarın!",
Sedyede adamın göğsü al aldı.
…
Çok geldim buraya bulmaya şifa,
Dedim iyisini doktorlar bilir.
Kâr etmedi farklı olsun bu defa;
Doldur şırıngama hemşire zehir!
Sen girişte duran suratsız memur,
Şimdi tımarhane katını boş ver.
Bedenimden şuur çıksa ne olur?
Bana morgun donmuş yolunu göster!
Ebeler koparmış göbek bağımı
Düşünmek ıstırap vermezden evvel.
Öğrendim ya artık sol ve sağımı
Sensiz keseceğim cezamı ecel!