Toplanmışız ağaçlar altında
Berrak bir cam gibiydim rüyalarımda,
Vahşi ve kırılgan.
Kimsesiz bir yaşam kadar solgun ruhum
Sanki bir huzurdu kimsesizlik.
Kaplumbağalı kız tutarken şemsiyeyi,
Dayadım güzel gözlüye kalemi.
Gülerken biliyorsun
Yağmurun dindiğini
Bugün de kalabalıklar arasında yalnızız.
Ne yazacağımı bilemiyorum, GYT’yi seviyorum
Ah Notre, bu şarkıların gözü kör olsun…
“Işıklı yolun bitiminde, şemsiyeler altında
Isıtıyordu dostluğumuz bizi çatıda!”
Diye haykırdı İvan ve silkinip çekti tetiği
Ölümle buluşmak için o an…
Not: Bu şiir (?), 1 Kasım 2021’deki tanışma toplantısı ardından çatıya gidildiğinde yazılmıştır. Hatta çatıdan da çıkıldığında, bir üyenin sırtını masa olarak kullanmak suretiyle yazılmıştır. Her üye kâğıda bir – iki dize yazıp kıvırmış ve bu şekilde kimse birbirinin dizesini okuyamadan altına kendi dizesini eklemiştir. Sonuçta o gün yağmur altında, çatının önünde ve bir üyenin sırtında, bu kolektif şiir (?) doğmuştur…
Comments