Sokağın bir köşesinde uzanmış yatıyor
Metropol çocuğu dedim ilk önce vakit gece
Bir yanında denk gelen rüyalar
Masallardaki prensesler gerçekmiş gibi
Sanki biz bıraksak gökten üç elma düşecekmiş gibi
Umuda bağlanmış ya yürekler öyle kalmalı
Bir yanında gerçekleşen kabuslar
Bizden selam alıp zenginin midesine hapsolanlar
Ya da türkülerinden bağımsız sevdalar
Eşkaline tutkun bir kadın çevrelerde
Işıl ışıl sokak ve bir hadise ya
Metropol çocuğu yanında utanmadan
‘’Seni Seviyorum’’ diyor
Olmaz diyorum olamaz
Kadın susuyor ben haykırıyorum
Kadın
Mavi diyor kendimi sonsuzluğa boğacağım
Cismime de anıt dikilirse
Kucağımda ağlar bir teke
Cinayete adım atacağım
Ben dinlemiyorum
Birden fazlası seri kılar hareketi
Olmaz olmaz olmaz
Metropol çocuğu geldi kısaca
Şiirsin ya bilirsin dedi bana
Sıraladı nefesindeki gizleri
İlkin aşk dedi sonra mucize dedi
Mucizeye zaman ayırır aşk derdi
Ben demezdim bu şairin derdi
O eline kalemini aldığında
Her şey eskisinden güzel olur zannederdi
Ben bilmezdim bu çocuğun derdi
Aklını bedeninden uzaklaştırırdı
Dolunay çıktığı geceler sokağa uzanır
Gözleri de ayı tam ikiye ayırırdı
Koluna yaslanıp sık sık susardı
Yastığı ona uykuyu hazırlarken
Gizliden şairle dostluk kurardı
Ve şair ona hep ağlardı
Comments