top of page
Ara
Oğuzhan Kurt

Metropol Çocuğu

Sokağın bir köşesinde uzanmış yatıyor

Metropol çocuğu dedim ilk önce vakit gece


Bir yanında denk gelen rüyalar

Masallardaki prensesler gerçekmiş gibi

Sanki biz bıraksak gökten üç elma düşecekmiş gibi

Umuda bağlanmış ya yürekler öyle kalmalı


Bir yanında gerçekleşen kabuslar

Bizden selam alıp zenginin midesine hapsolanlar

Ya da türkülerinden bağımsız sevdalar


Eşkaline tutkun bir kadın çevrelerde

Işıl ışıl sokak ve bir hadise ya

Metropol çocuğu yanında utanmadan

‘’Seni Seviyorum’’ diyor

Olmaz diyorum olamaz

Kadın susuyor ben haykırıyorum

Kadın

Mavi diyor kendimi sonsuzluğa boğacağım

Cismime de anıt dikilirse

Kucağımda ağlar bir teke

Cinayete adım atacağım


Ben dinlemiyorum

Birden fazlası seri kılar hareketi

Olmaz olmaz olmaz


Metropol çocuğu geldi kısaca

Şiirsin ya bilirsin dedi bana

Sıraladı nefesindeki gizleri

İlkin aşk dedi sonra mucize dedi


Mucizeye zaman ayırır aşk derdi

Ben demezdim bu şairin derdi

O eline kalemini aldığında

Her şey eskisinden güzel olur zannederdi

Ben bilmezdim bu çocuğun derdi


Aklını bedeninden uzaklaştırırdı

Dolunay çıktığı geceler sokağa uzanır

Gözleri de ayı tam ikiye ayırırdı

Koluna yaslanıp sık sık susardı

Yastığı ona uykuyu hazırlarken

Gizliden şairle dostluk kurardı

Ve şair ona hep ağlardı


37 görüntüleme0 yorum

Son Yazılar

Hepsini Gör

Ayin 1

Comments


© Copyright
bottom of page