Karanlığın durgun yüzüne bakıyorum

bütün gün esti rüzgar durmadan

güneyden, kuzeyden; aşağıdan, yukarıdan

lodos mu, karayel mi? hangisi bilmem

dövdü durdu penceremi çılgın bir öfkeyle

öyle mahcup ve masum ki oysa pencerem

ben ardında yatıyorum, korkuyorum ki kaybettim onu

canım acıyor, bakıyorum, gözlerimden biliyorum

ve her şey sebepsizce kara gün ortasında

uykusuz yatıyorum, korkarım ki kaybettim onu:

pencereden bakıyorum

bakmak birikiyor gözlerimin dibinde

yıllar usulca geçiyor ardımdan

simsiyah bir tortu gibi

düşünüyorum

sanıyorum

uyusam

kendimi derin sulara bıraksam

sıcak ve asude bir unutuşa

zaman peşimi bıraksa

bir şeyler söylemek gerek, lodos ya da karayel…

bir şarkı – unutmak ve hatırlamak adına

karanlığın durgun yüzüne bakıyorum

sahip olmadığı bir dil veriyorum ona

Son Yazılar