Bir Yastık Söylencesi

Bu şiir-hikâye melezi metin; arka odamda duran ayılı, sarı yastığıma adanmıştır.

KIRILMA:

Ayağı takıldı yerdeki yastığa

Çelmesini taktı yastık,

Çocuk tökezledi, düştü

Gözleri takıldı, aklı kaldı geride

Yastık yumuşaktı,

Hani umursuzluk yumuşaklığı

Soğuktu, pütürlüydü

Uyumluluktan tövbe derisi

Kokladı çocuk,

Bebe kolonyasının

Kimyasal zarifliğini soludu

Yastığa dokundu

Köşelerden yoksun kumaşı hissetti

Hissetti işlenmemiş yalnızlığın

Minik parmaklarda tanıdık kıvrılışını

Aklına kilimi getirdi yastık

Tülbent, annesinin eşarbı

Hatta televizyon tepesindeki dantel işleme

Topladı hepsini

Durdu.

Durmadı.

Şanslı bir sarı legosu vardı

Koydu cebine

Arka bahçeden küreğini getirdi,

Bir tutam oyun koydu

Üç parmak kavga,

Beş taş da hırsızlık ekledi

Derken düşündü

Bir çocuğu böyle hayal ettiğine göre

Şair zamanında çok terlik yemişti alnına

Çocuk terliği aldı

Onu da sakladı ceplerine

Yastığın yanı başı,

Küreğin öbür köşesine

Hatta beni,

Hatta seni buldu bir gün

Henüz yastığa takılmamışken

Öyle ki

Nerede en ufak bir yakınlık gördüyse

Doyumsuzlukla,

Parça parça kopardı çocuk dalından

“Tazecik!” , “Taptatlı!” , “Benim!”

DAĞILMA:

Azimle topladı çocuk,

Karnı içe büküldü

Yanakları kızılı takındı

Elleri yıllandı

Düşündü;

Ne zaman, ne içindi?

Bilemedi

Yetmedi çocuk aklı

Yine gösterdi çocukluğunu

Yağmaladı kurak bahçeleri

“Devam!” , “Evet!” , “Bunu da!”

Topladı,

Geriye bir şey kalmadı nihayet

Tek tek tüketti sonra,

Açlıktan ölene dek doyurdu karnını

Güzelliği gitti, ufaklığı

Daha küçücüktü

Küçük olma hakkını çaldı kendinden

KAYBOLMA:

Koştu çocuk.

“Kaç!”

Yastığın ayakları çocuğa takıldı

Çocuk çelmesini taktı yastığa

Kumaşı yırttı, parçaladı

Sustu,

Yastığa takıldı gözleri

Kendine takıldı gözleri yırtıkta

“Ah canım benim”

...

Artık

Çok oldu

Toprak filizi yutalı

Çok pişmanlık geçti

Yastık, yastık olmaktan çıkalı