Adımı unuttum.
Bir yankı gibiydi, göğsümde çınlayan bir kelime.
Ama şimdi, o kelimenin ne olduğunu hatırlamıyorum.
Kelimelerimi unuttum.
Bir zamanlar taşıdıkları anlamları, gölgelerde bıraktılar.
Şimdi, ismimin ne ifade ettiğini bilmiyorum.
Doğduğumu unuttum.
Çünkü doğum, bir başlangıç gibi görünse de,
Bir sona ilk adımı atmaktır.
Ve ben şimdi, var olduğumu bile düşünmüyorum.
Çok yüksekten düştüm.
Öyle yüksek ki,
Gökyüzü bile bir hapishane gibi görünüyor buradan.
“Burası bir hapishane,” diyorlar.
Adını süsleyerek, ona Dünya diyorlar.
Ama biliyorum; bu zincirlerle çevrili bir oyun alanı.
Bu bir ceza.
Ve burada, ölüm zincirine çelme takanları topluyorlar.
Şeytanlar öyle söylüyor.
Ama kim bu şeytanlar?
“İnsanlar,” diye haykırıyor yankılar.
Sesler yankılanıyor, duvarlardan geri sekiyor.
Bir labirentteyim sanki, ama yolumu bulamıyorum.
Her köşe başında bir hakikat var,
Ama her biri başka bir yalanla örtülmüş.
Her şeyi biliyor bu lanetli şehir.
Bütün sırlar burada saklı, ama hiçbiri gerçekten konuşmuyor.
Adımı mı unuttum?
Hayır, sanmıyorum.
Ama yine de unutmuş olmanın huzuruna ermek istiyorum.
Bir an için her şeyi bırakmak istiyorum.
Var olmamak, bir nefes gibi kaybolmak.
Ama burada, bu sokaklarda, şeytanlar arasında,
Şeytan gibi davranıyorum.
Kendimi farklılaştırmadan, çıt çıkarmadan duruyorum.
Çünkü bu zift dolu sokaklarda,
Aşağılıkların yüzlerinden karanlık akıyor.
Ve bu karanlık, benim üzerime düşmeden önce,
Sessizliğe bürünüyorum.
Adımı unuttum.
Bir yankı gibi.
Bir gölge gibi.
Ama belki de unutmak özgürlüktür.
Kelimelerimi unuttum.
Ama belki de kelimeler bir zincirdir.
Doğduğumu unuttum.
Ama belki de doğum, bir hatadır.
Ve şimdi, var olduğumu düşünmüyorum.
Ama belki de varlık, bir yanılsamadır.
Ben bu karanlıkta yürüyorum.
Adını bilmeyen bir yolcuyum.
Ve bu hikâyenin sonu var mı bilmiyorum.
Ama belki de cevap,
Adını unutanın sessizliğinde saklıdır.
Adımı unuttum.
Ve bu yeterli.
Comments